Żona Bruce'a Willisa, Emma Heming, twierdzi, że powrót jąkania w dzieciństwie maskował jego upadek przed zdiagnozowaniem demencji

Jako zagorzały fan Bruce’a Willisa od czasów Szklanej pułapki, jestem głęboko poruszony niedawnym wywiadem z Emmą Heming Willis. Jej wgląd w życie męża, zwłaszcza jego wczesne zmagania z jąkaniem i jego związek z postawioną u niego w późnej fazie diagnozą otępienia czołowo-skroniowego (FTD), wzbudziły we mnie nowy szacunek dla człowieka stojącego za bohaterem akcji.

Jako zaufany doradca we wszystkich kwestiach związanych ze stylem życia, chcę podzielić się spostrzeżeniami na temat fascynującego odkrycia. Emma Heming Willis, żona kultowego aktora Bruce’a Willisa, rzuca światło na intrygującą możliwość: jego wczesne jąkanie mogło ukryć pierwsze oznaki otępienia czołowo-skroniowego (FTD). Odkrycie to podkreśla znaczenie zrozumienia i leczenia zaburzeń mowy, ponieważ mogą one potencjalnie maskować podstawowe problemy zdrowotne.

Podczas niedawnej rozmowy z Town & Country Emma ujawniła, że na początku pogorszenia funkcji poznawczych 69-letni legenda kina miał problemy z mową, co początkowo pomyliła z nawrotem „silnego jąkania”, z którym zmagał się podczas adolescencja.

W 2022 roku ujawniono, że zdiagnozowano u niego afazję, co skłoniło go i całą jego rodzinę do ogłoszenia rezygnacji z aktorstwa.

W następnym roku ujawniono, że u aktora Pulp Fiction stwierdzono demencję czołowo-skroniową, schorzenie często charakteryzujące się afazją.

46-letni model Bruce powiedział, że jego podróż rozpoczęła się za pośrednictwem języka, jak to wyraził podczas niedawnego wywiadu, którego relacja została upubliczniona we wtorek.

Żona Bruce'a Willisa, Emma Heming, twierdzi, że powrót jąkania w dzieciństwie maskował jego upadek przed zdiagnozowaniem demencji

Wspomniała, że na jego dzieciństwo znaczący wpływ miało poważne jąkanie, ale później profesor teatru w college’u przedstawił mu sferę możliwości.

Podczas lekcji aktorstwa Bruce odkrył, że jego zwykłe jąkanie stało się znacznie mniej zauważalne, gdy recytował wersety ze scenariusza, zamiast mówić spontanicznie.

„To właśnie popchnęło go do aktorstwa” – powiedziała Emma.

Wspomniała, że pomimo życia z jąkaniem, w wielu przypadkach w ciągu swojego życia nauczył się skutecznie je ukrywać.

Szczerze mówiąc, każde wypowiedziane przez niego słowo wydawało mi się układanką, którą desperacko próbowałem rozwiązać, ale jego nieustanne jąkanie utrudniało rozpoznanie, że mógł istnieć ukryty problem z jego umiejętnościami mówienia, gdy jego stan pogarszał się w początkowych fazach.

Początkowo wydawało się, że zmiana w jego mowie to po prostu jąkanie, ale okazało się, że to nie kto inny jak sam Bruce” – ujawniła. „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że taka zmiana w mowie będzie oznaczać wczesną demencję .

Rok 1997 zastał mnie, zagorzałego fana Bruce’a Willisa, czytającego nieautoryzowaną biografię Johna Parkera zatytułowaną „Bruce Willis: The Unauthorized Biography”. Intrygującą rewelacją podzielił się w nim sam aktor Szklanej pułapki za pośrednictwem „Los Angeles Times”. Wyznał, że w pewnym momencie miał tak duże problemy z mową, że dokończenie jednego zdania zajęło mu trzy minuty! Jednak kiedy na scenie wcielił się w skórę innej postaci, jego jąkanie zniknęło, pozostawiając mnie pod absolutnym zachwytem.

Na gali Amerykańskiego Instytutu Stutteringu w 2016 roku Bruce został doceniony za swoją pracę na rzecz wspierania osób zmagających się z jąkaniem.

W samym sercu wydarzenia znalazłem się obok innej osoby, która podziela mój unikalny sposób mówienia – nie kto inny jak wiceprezydent Joe Biden. W trakcie ceremonii jego żona zaszczyciła mnie wzruszającym hołdem.

Podczas przemówienia akceptacyjnego aktor otwarcie przyznał, że zaczął się jąkać, gdy miał około sześciu lat. Przyznał, że w tamtym czasie nie miał żadnej strategii ani wsparcia, po prostu walczył bez celu przez dłuższy czas, jak donosi „The Hollywood Reporter”.

Po odkrywczym momencie w swojej karierze aktorskiej Willis zwrócił się o pomoc do logopedów, aby skuteczniej kontrolować swoje jąkanie, a wszystko to podczas studiów na Montclair State University w New Jersey.

Podczas wywiadu dla Town & Country Emma podzieliła się wnikliwym szczegółem: dwójka ich dzieci, Mabel (12 lat) i Evelyn (10 lat), zaczęła obserwować oznaki pogorszenia funkcji poznawczych Bruce’a, zanim formalnie zdiagnozowano u niego demencję.

Stwierdziła: „Zawsze byłam z nimi szczera. Przez całe życie byli świadkami upadku Bruce’a i nie próbuję przed nimi ukrywać tej prawdy.

Uważa, że uczciwość odegrała kluczową rolę w pomaganiu jej córkom w radzeniu sobie z pogarszającą się sytuacją zdrowotną ojca.

Wspomniała, że według naszej terapeutki, gdy dzieci zadają pytania, oznacza to, że są przygotowane na zrozumienie odpowiedzi.

Mówiąc prościej, chociaż choroba Bruce’a jest ostatecznie śmiertelna i nie ma nadziei, że wyzdrowieje lub znacząco się poprawi, Emmie trudno było wprost przekazać tę prawdę swoim córkom.

Jako oddany wielbiciel z pewnością zauważyłbym, gdyby Bruce wydawał się zmartwiony, a mimo to znalazłbym sposób, aby wyjaśnić najmłodszym jego sytuację w sposób dla nich zrozumiały. Jednak niezwykle ważne jest zrozumienie, że jest to stan nieubłagany, postępujący i ostatecznie nieuleczalny. Niestety, nie ma na to cudownego leku. Na szczęście nie okazali jeszcze zainteresowania ani potrzeby omówienia z nimi ostatecznego charakteru tej choroby.

Dodała ponurą notatką: „Wiedzą, że tatuś nie wyzdrowieje”.

Mimo że córki Emmy były świadome objawów ojca, określenie dokładnego początku jego zmagań z otępieniem czołowo-skroniowym (FTD) było dla niej wyzwaniem, ponieważ objawy nasilały się subtelnie i stopniowo w miarę upływu czasu.

Zauważyła: „FTD mówi cicho, nie głośno”, po czym dodała: „Trudno mi dokładnie określić, gdzie Bruce przerwał i gdzie zaczął się jego stan.

2024-10-30 04:19