Jako entuzjasta filmu, który spędził niezliczone godziny zanurzony w zawiłym świecie celuloidu, jestem urzeczony enigmatyczną podróżą arcydzieła Davida Finchera „Fight Club”. Historia stojąca za jego powstaniem jest równie fascynująca jak sam film, a zwroty akcji odzwierciedlają narrację na ekranie.
Publiczność była skazana na niekończące się rozmowy o Fight Club.
Minęło 25 lat od premiery kontrowersyjnego filmu Davida Finchera, opartego na powieści Chucka Palahniuka pod tym samym tytułem, w którym występują takie gwiazdy jak Brad Pitt, Edward Norton i Helena Bonham-Carter. Eksploracja kapitalizmu konsumenckiego, anarchicznych rozwiązań, przesadnej hipermęskości (nawet jeśli była to satyra) i jej porywający finał nadal silnie rezonuje dzisiaj.
Początkowo wielu osobom trudno było zrozumieć tę koncepcję lub po prostu bardzo jej się nie podobało.
Fight Club jest opisywany na różne sposoby, od arcydzieła po społecznie lekkomyślny, a nawet określany jako „niedopuszczalny atak na indywidualną moralność i całe społeczeństwo”.
Ten ostatni trafił na pudełko DVD.
Zanim media społecznościowe przekształciły nas w amatorskich bokserów słownych, Fight Club zaproponował, że fizyczna walka może być dla mężczyzn najbardziej autentyczną metodą uwolnienia się od stresu narzuconego przez tak zwane cywilizowane społeczeństwo. W świecie, w którym płytkie wymagania stawały się coraz bardziej przytłaczające, jedynym sposobem na nawiązanie więzi – aby naprawdę coś poczuć – była wzajemna własność w zaimprowizowanym kręgu.
Film wywołał liczne kopie i popularne slogany, a wiele osób zdecydowało się odtworzyć swój własny gniew w piwnicach. Jednak pobudziło także do głębszych przemyśleń m.in.
Początkowo nie od razu to doceniłem, gdyż film, który ukazał się 15 października 1999 roku, od pierwszego wejrzenia spotkał się z komercyjną porażką. Jednak moja wytrwałość opłaciła się i w końcu naprawdę doceniłam jego wyjątkowe właściwości.
Jednak z biegiem czasu napływały nowe informacje: na temat znaczenia dystansu, zgnilizny moralnej i materialnej, ukrytych impulsów, które w nas mieszkają oraz tego, jak pojedynczy film może wywołać tak kontrastujące uczucia podziwu i pogardy.
Film został wydany na DVD w czerwcu 2000 roku i ostatecznie sprzedał się w około 6 milionach egzemplarzy w ciągu następnych dziesięciu lat. Do dziś „Fight Club” pozostaje surowym portretem szkód społecznych spowodowanych konsumpcjonizmem, oferując jednocześnie żywy obraz tego, co to znaczy buntować się przeciwko konsekwencjom, co symbolizuje jego intensywna obrazowość.
Widzowie nie zawsze są przygotowani na wgląd w przedstawioną im refleksję kulturową. Fincher jednak celowo chciał wywołać u widzów niepokój i rzeczywiście udało mu się to znakomicie.
A może po prostu myślisz o mydle i mięśniach brzucha Brada Pitta.
Tak czy inaczej, to dziwny czas w życiu każdego z nas, dlatego oto 20 sekretów Fight Club:
Autor Chuck Palahniuk wynegocjował umowę sprzedaży swojej koncepcji rękopisu, przedstawiającej zwykłego pracownika biurowego wciągniętego w tajną ligę bojową kontrolowaną przez intrygującego, tajemniczego Tylera Durdena, wydawnictwu W.W. Nortona za 6000 dolarów. Początkowo udało się sprzedać jedynie około 5000 egzemplarzy. Jednak historia ostatecznie trafiła w wpływowe ręce i wówczas zmarła Laura Ziskin, szefowa Fox 2000, kupiła prawa za 10 000 dolarów.
Z ulicznych rozmów wynika, że określenie „płatek śniegu”, obecnie często odnoszące się do osoby wrażliwej lub podatnej na urazę, mogło wywodzić się z powieści Chucka Palahniuka „Fight Club”, w której Tyler zostawia wiadomość, mówiąc: „Nie jesteś wyjątkowy i wyjątkowy jak płatek śniegu Jesteś zwykłym, rozkładającym się materiałem organicznym, a my wszyscy jesteśmy częścią tego samego rozkładającego się stosu.
W 2017 roku „Esquire” rzucił światło na interesujący fakt: od lat 60. XIX wieku terminu „alt” używano do określenia czegoś więcej niż tylko śniegu i było to wówczas określenie polityczne. Jako zapalony miłośnik historii i zwolennik trendów językowych, ta ciekawostka naprawdę przykuła moją uwagę.
3. Początkowo Davidowi O. Russellowi zaproponowano szansę wyreżyserowania Fight Club, ale ostatecznie z niej nie skorzystał, jak stwierdzono w książce Briana Raftery’ego Best z 2019 roku. Film. Rok. Ever, który przedstawia przełomowe filmy, które powstały w 1999 roku.
Celem nabycia praw był David Fincher, który wcześniej współpracował z Bradem Pittem przy filmie „Se7en”. Jednak były one już własnością 20th Century Fox. Po niezbyt przyjemnych doświadczeniach ze studiem podczas „Obcego 3” nie był zainteresowany dalszą współpracą z nimi. Jednak po spotkaniu z Ziskinem zgodził się – pod warunkiem, że zamiast niskobudżetowej, szorstkiej produkcji stworzy wysokobudżetowy, szorstki spektakl. Jak wspominał: „Chciałem umieścić w nim gwiazdy filmowe i wywołać rozmowy na temat antykonsumpcyjnych zamysłów schizofrenika szaleńca.
4. Kiedy podjąłem się adaptacji scenariusza, część mnie wierzyła, że będzie to przyjemne wyzwanie, a jeszcze inna część szeptała: „ten projekt może nigdy nie ujrzeć światła dziennego”. Informację tę przekazał Raftery’emu nikt inny jak sam James Uhls.
5. Kiedy postać Pitta, Tyler Durden, początkowo namawia bezimiennego, nic nie znaczącego bohatera granego przez Edwarda Nortona, mówiąc: „Uderz mnie z całej siły”…
Jego kolega go uderzył.
W pierwszej scenie filmu uderzyłem go w ucho, a on odpowiedział: „Uderz mnie!”. w programie The Tonight Show Starring Jimmy Fallon w 2019 r. David Fincher polecił mi to zrobić, ale nie byłem pewien, co mam zrobić, więc poszłam dalej i uderzyłam go, a na filmie wykrzyknął: „Ow! Dlaczego ucho ?
6. Zawsze introspektywny Pitt zdecydowanie utożsamił się z przesłaniem filmu.
Kiedyś przechwalał się: „Mam wszystko”, ale później zdał sobie sprawę, że posiadanie wszystkiego pozostawia tylko spokój. Powtórzę to, co powiedziałem wcześniej: bogactwo materialne może nie zapewnić spokojnego odpoczynku w nocy ani jaśniejszego poranka.
7. Fincher przekonał się o talencie Nortona po obejrzeniu jego roli idealistycznego prawnika w filmie z 1996 r. „Ludzie kontra Larry Flynt”.
Norton również uznał tę książkę za wnikliwą i po przeczytaniu jej po jednym przeczytaniu skomentował Raftery’emu, że „uderzyła w wiele emocji, z którymi się zmagaliśmy” – powiedział. „Książka była niezwykle dowcipna i zabawna, ponieważ uchwyciła niespokojne obawy pokolenia X/pokolenia Y dotyczące ewoluującego świata oraz presję, aby się do niego dostosować.
8. Pitt i Norton doskonalili swoje umiejętności boksu i taekwondo, przygotowując się do sekwencji akcji, jednocześnie doskonaląc sztukę wytwarzania mydła w ramach pobocznego wątku obejmującego wykorzystanie tłuszczu pochodzącego z recyklingu z plastiku gabinety chirurgów.
Jednakże, podczas gdy silna sylwetka Brada Pitta pasowała do roli Tylera, Norton musiał schudnąć, aby skutecznie przedstawić pracownika biurowego, który spędza czas na przeglądaniu katalogów IKEA, a nie na pompowaniu żelaza na siłowni.
9. W pewnym momencie Courtney Love, która wówczas spotykała się z Nortonem, była brana pod uwagę do roli wrednej, uzależnionej od papierosów Marli Singer. Jednak Fincher powiedział Raftery’emu, że ostatecznie zdecydował, że ich sprawy osobiste mogą kolidować z pracą, a projekt rzeczywiście wymagał znacznej ilości pracy.
Tak się złożyło, że to Pitt zmotywował Finchera do zapoznania się z Heleną Bonham Carter w jej docenionej przez krytyków roli w dramacie z epoki „Skrzydła gołębicy”. Choć jej matka uważała scenariusz „Fight Club” za szkodliwy, brytyjska aktorka zgodziła się spotkać z Fincherem i ostatecznie dołączyła do projektu.
W 1999 roku widoczny był już skrupulatny styl wielu ujęć, dzięki którym Fincher stał się legendą.)
Norton, wspominając, jak Carter często wybuchał śmiechem w wielu przypadkach, podzielił się z Rafterym: „Nie potrafiła wytrzymać ani jednego ujęcia bez chichotu. Poczułam się tak: «Czy naprawdę chcesz, żeby Fincher nakręcił jeszcze czterdzieści ujęć? do siedemdziesięciu?
Aktor powiedział, że trwały 129 dni i były to najdłuższe zdjęcia w jego karierze.
Jako oddany fan śledziłem trwające podczas tworzenia filmu dyskusje pomiędzy reżyserami Rafterym, Nortonem i Fincherem na temat tonu filmu. Choć film miał wydźwięk komediowy, reżyser świadomie zadbał o to, aby humor nie był zbyt widoczny.
Celem było zachęcenie widzów do zastanowienia się nad konkretnym przesłaniem tego filmu i Norton przypomniał sobie, jak Fincher powiedział mu kiedyś: „Spróbuj być trochę mniej Jerrym, a trochę bardziej Deanem”. (Oznacza to, że zamiast przedstawiać tę postać w sposób nadmiernie ekstrawagancki lub przesadzony jak Jerry [hipotetyczna postać], spróbuj wcielić się w tę postać w bardziej powściągliwy, subtelny i przemyślany sposób, tak jak zrobiłby to Dean [inna hipotetyczna postać] .)
12. Fincher, znany z mrożących krew w żyłach ścieżek dźwiękowych do swoich filmów, w tym nagrodzonej Oscarem dla The Social Network, początkowo zwrócił się do Thoma Yorke’a z Radiohead o skomponowanie ścieżki dźwiękowej do Fight Club. Jednak ze względu na zmęczenie promowaniem OK Computer Yorke musiał odrzucić ofertę. Według Nortona ostatnią noc zdjęciową z Pittem spędzili do 4 rano, dzieląc jointa i słuchając razem OK Computer.
W 2018 roku Yorke podzielił się z BBC 6 informacją, że otrzymał scenariusz, a zarówno Ed, jak i Brad Pitt napisali, w którym wyrazili swoje przekonanie, że powinien przyjąć tę rolę. Jednak Yorke początkowo zareagował negatywnie, mówiąc: „Nie, nie mogę”. W końcu przyznał, że wtedy nie mógł tego zrobić, ale ilekroć ogląda film, żałuje, że tego nie zrobił.
Zamiast tego trio składające się z Dust Brothers, Michaela Simpsona i Johna Kinga dostarczyło postmodernistyczne brzmienie, jakie wyobrażał sobie Fincher. Według Simpsona Fincher chciał, aby czuł się jak pszczoła uwięziona w uchu. Jego celem było wywołanie wśród widzów chęci opuszczenia teatru jeszcze przed zakończeniem napisów początkowych.
King zauważył: „W muzyce panuje rozdwojenie jaźni. Może to pasuje do filmu.
13. Dla wszystkich obecnych było jasne, że to, co tworzyli, wykraczało poza zwykłe opisy.
Norton wyjaśnił Jimmy’emu Carterowi, że scenariusz jest niezwykle bogaty w pomysły. Opisał go jako „film ducha czasu”, co oznacza, że oddaje istotę lub ducha swoich czasów. Jeśli uda nam się dokładnie przedstawić tę książkę, w powstałym filmie uda nam się odzwierciedlić kulturę danego momentu.
Jako ekspert ds. stylu życia często przyłapuję się na rozmyślaniach nad zawiłymi warstwami arcydzieł kina i jeśli chodzi o kwestię zdrowia psychicznego mojej postaci w tym konkretnym filmie, uważam, że jest to uzasadnione pytanie. W końcu film jest symboliczny na wielu poziomach, służy jako eksploracja popadnięcia człowieka w szaleństwo, akt autodestrukcyjny, którego ostatecznym celem jest zachowanie i przetrwanie.
Pitt powiedział: „To bombardowanie informacjami, nigdy czegoś takiego nie widziałem”.
14. Dla niektórych film symbolizował koniec konwencjonalnej męskości, sugerując, że mężczyźni się starzeją i że współczesne społeczeństwo bardziej faworyzuje kobiety.
Norton powiedział Carterowi: „Uważam, że nieco za bardzo upraszczasz. Aby było jasne, nie postrzegam tego jako śmiałego stwierdzenia, ale raczej jako badanie powodów, dla których mężczyźni czują się [sfrustrowani].
W dzisiejszym nowoczesnym społeczeństwie, jak Brad Pitt podzielił się z Carterem, nie chodzi o krzyki czy fizyczne konfrontacje, ale raczej o dialog i zrozumienie. Jednakże nie możesz przejść bezpośrednio do tego etapu bez przejścia przez doświadczenia, które cię tam prowadzą. Nie można po prostu ominąć etapów, w których konflikty rozwiązuje się za pomocą argumentów.
15. (Jako ekspert ds. stylu życia) Znalazłam się kiedyś w wyjątkowej sytuacji, kiedy moja ówczesna partnerka, Jennifer Aniston, podjęła śmiały krok i ogoliła mi głowę przed moją nadchodzącą rolą, a konkretnie na potrzeby przerywników filmowych Tylera. Do premiery naszego filmu w październiku 1999 roku moja bujna grzywa odrosła. Los zrządził, że ślub wzięliśmy zaledwie kilka miesięcy później, w lipcu następnego roku.
16. W przeciwieństwie do książki, scenarzysta Uhls odstąpił od schematu zakończenia filmu, przedstawiając „kosmiczne małpy” – symbol buntu przeciwko potężnym podmiotom, takim jak firmy obsługujące karty kredytowe i korporacyjni giganci, którzy spowodowali ogromne cierpienia.
W latach poprzedzających pęknięcie bańki technologicznej w 2000 r. pod koniec lat 90. poziom zadłużenia znacznie wzrósł. Gwałtowny wzrost był częściowo spowodowany orzeczeniem Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych wydanym na początku tej dekady, które umożliwiło firmom pobieranie wyjątkowo wysokich opłat.
Producent Ross Grayson Bell powiedział Raftery’emu, że szukamy produkcji, w której widzowie entuzjastycznie oklaskiwaliby upadek naszego świata.
Ukończenie sceny opartej na efektach specjalnych zajęło prawie rok.
17. Lis nie był szczególnie zadowolony, że siedziba korporacji 20th Century Fox, jedna z budowli zniszczona w zakończeniu, ale reżyser Fincher uzyskał zgodę prezesa studia Billa Mechanica, który został zwolniony w 2000 roku.
Pełniąc obecnie funkcję dyrektora generalnego Pandemonium Films, Mechanic powiedział Raftery’emu, że wyrażenie zgody na zburzenie wieży Fox na potrzeby filmu było jego „przeciwdziałaniem [Rupertowi Murdochowi]”. Jego zdanie zasadniczo oznaczało: „Stawiam mu czoła.
18. Premiera Fight Club była pierwotnie zaplanowana na lipiec 1999 r., ale Fox przesunął ją na październik.
Studio twierdziło, że decyzja nie miała związku z kwietniową tragedią w Columbine High School, ale reżyser Fincher zasugerował Raftery’emu, że studio w zasadzie prosiło go o subtelne wprowadzenie pewnych poprawek.
Mimo to nie wprowadzono żadnych istotnych zmian i film wyszedł tak, jak sobie wyobrażał Fincher.
19. Fight Club został natychmiast utracony w tłumaczeniu.
Pitt wspomina, że na Festiwalu Filmowym w Wenecji Edward i ja ryczeliśmy ze śmiechu, zupełnie jak nadmiernie entuzjastycznie nastawieni Amerykanie oglądający własny film. Bohaterka Marli wypowiedziała dość nieczuły żart na temat seksu i szkoły, co spowodowało, że szef festiwalu w tym momencie wstał i wyszedł.
Fincher zauważył: „Zakładałem, że będą to pasjonaci kina, ale okazało się, że ich średni wiek wynosił około 73 lata.
Pitt dodał: „Było wtedy zupełnie cicho. Ale zaczęliśmy krzyczeć głośniej. To był dla nas niesamowity moment. Poczuliśmy, że natknęliśmy się na coś ważnego.
Norton powiedział Raftery’emu: „To spotkało się z drwiną. Rzeczywiście, wyglądało okropnie. Ale potem Brad zwrócił się do mnie i powiedział: «To najlepszy film, w jakim kiedykolwiek będę brał udział». Był uszczęśliwiony.
20. (Jako ekspert ds. stylu życia) Muszę przyznać, że film nie do końca przypadł widzom do gustu. Przewidując nieuniknione, Fincher w weekend otwarcia przyciągnął spokojne wybrzeża Bali, szukając pocieszenia w raju wolnym od liczb.
Jako oddany entuzjasta kina byłem początkowo zachwycony, gdy Fight Club zadebiutował na pierwszym miejscu, zgarniając imponujące 11 milionów dolarów. Jednak pogawędka wokół tej produkcji, której koszt wyniósł 65 milionów dolarów, zdawała się raczej zniechęcać niż zachęcać widzów. W rzeczywistości nawet Rosie O’Donnell ujawniła zwrot akcji w swoim talk show, co mogło jeszcze bardziej zmniejszyć zainteresowanie. Niestety, film zarobił w kraju jedynie 37 milionów dolarów.
Jednak początkowa obojętność wobec niego, wraz z ciągłą niechęcią niektórych społeczności, odegrały znaczącą rolę w ugruntowaniu reputacji Fight Clubu jako kultowego ulubieńca.
- USD PLN PROGNOZA
- EUR PLN PROGNOZA
- NEAR PROGNOZA. NEAR kryptowaluta
- PRIME PROGNOZA. PRIME kryptowaluta
- MOODENG PROGNOZA. MOODENG kryptowaluta
- EUR CHF PROGNOZA
- BONK PROGNOZA. BONK kryptowaluta
- EUR USD PROGNOZA
- JUP PROGNOZA. JUP kryptowaluta
- RENDER PROGNOZA. RENDER kryptowaluta
2024-10-15 10:20