Alan Sacks nie żyje w wieku 81 lat: Witamy ponownie, współtwórca Kottera umiera „spokojnie” po walce z chłoniakiem

przez

Och, Alan Sacks, człowiek, który przeniósł tętniącą życiem energię Brooklynu na mały ekran, opuścił nas w wieku 81 lat. Jako zagorzały fan Welcome Back, Kotter i wszystkiego, co popkulturowe z lat 70. i 80. Po usłyszeniu tej wiadomości czuję ukłucie w sercu.

Alan Sacks zmarł „spokojnie” w wieku 81 lat we wtorek rano po walce z rakiem.

W swoim rodzinnym mieście Nowy Jork człowiek, który współtworzył „Welcome Back, Kotter” i został doceniony za pracę przy licznych produkcjach Disney Channel, zmarł z powodu chorób związanych z chłoniakiem.

22 lata temu początkowo zdiagnozowano u niego chłoniaka z komórek płaszcza. Potem nastąpił kilkuletni okres remisji, niestety nowotwór powrócił.

Według Deadline jego żona, agentka talentów Annette van Duren, stwierdziła, że ​​w ciągu ostatnich kilku tygodni jego chłoniak z komórek płaszcza stał się bardziej agresywny. Sugeruje to, że choroba uległa pogorszeniu i obecnie szybko postępuje.

„Wspomniała, że ​​w czerwcu będzie tańczył na weselu naszej córki i ją odda, a także wykona taniec ojciec-córka”. Ponadto: „W związku z tym chemioterapia przestała być skuteczna”.

Powiedziała, że ​​Sacks rozpoczął opiekę hospicyjną w zeszłym tygodniu przed śmiercią.

W swoim oświadczeniu wspomniała, że ​​zmarł w wieku 81 lat otoczony melodiami tybetańskich melodii podczas swoich ostatnich dni i nocy.

Ten producent filmowy i telewizyjny zyskał uznanie dzięki roli w tworzeniu hitowego serialu z lat 70. „Welcome Back, Kotter” oraz zaangażowaniu w różne produkcje przedstawiające kulturę punkową Los Angeles lat 80.

Urodził się na Brooklynie i rozpoczął karierę w dziale badań telewizji ABC, zanim przeniósł się do Los Angeles. 

Kontynuował pracę w ABC jako dyrektor programowy, a następnie pomagał rozwijać i współtworzyć Welcome Back, Kotter wraz z Gabem Kaplanem i Peterem Meyersonem. 

Ten popularny program telewizyjny wzorowany był na przeżyciach, którymi dzielił się ze swoimi starymi przyjaciółmi z Brooklynu w latach licealnych, a także na komediowym występie Kaplana, w którym wcielił się w rolę pana Kottera.

Został on wzorowany na relacji Kaplana z jego młodzieńczych lat w New Utrecht High School na Brooklynie, jak opisano szczegółowo w Holes i Mello-Rolls.

Serial emitowany był przez cztery sezony, począwszy od września 1975 r., a ostatni w czerwcu 1979 r. 

Kiedyś byłem tak samo zafascynowany telewizją jak teraz i powiem wam, że nie było nic bardziej ekscytującego niż praca nad Chico and the Man! Ale czekaj, będzie jeszcze lepiej – w 1991 roku wykorzystałem swoją twórczą pasję i ożywiłem Riders in the Sky! Ten fantastyczny program dla dzieci przejął sobotni poranek, który wcześniej emitował Pee-Wee Herman w CBS. To było dla mnie spełnienie marzeń i wciąż nie mogę uwierzyć, jakie wywarło to wrażenie!

W latach 70. i 80. miałam zaszczyt śledzić twórczość Sacksa, twórcy takich filmów telewizyjnych jak „Kobiety w West Point”, biograficzna historia Rosemary Clooney pt. „Rosie” czy „A Cry for Love”.

W latach 80. byłem głęboko zaangażowany w projekt skupiony wokół The Runaways. Niestety, projektu nie udało się wystartować. Zamiast jednak pozwolić, aby materiał filmowy pokrył się kurzem, zmieniłem jego przeznaczenie, wplatając go w świeżą narrację.

W 1984 roku wyreżyserował i uruchomił film zatytułowany „Du-Beat-e-o”, którego fabuła skupia się na twórcy filmowym zmuszonym do ukończenia projektu opartego na członkini zespołu rockowego Joan Jett z grupy Runaways.

Akcja filmu rozgrywała się w środku intensywnej kultury punkowej Los Angeles, a w rolach głównych wystąpili Ray Sharkey i Derf Scratch z punkowej grupy Fear.

Sacks napisał także scenariusz i wyprodukował film o deskorolce Thrashin’ z 1986 roku. 

W filmie główne role wcielili się Josh Brolin, Robert Rusler i Pamela Gidley. Co więcej, film ten był debiutem zespołu Red Hot Chili Peppers, który po raz pierwszy zaprezentował swoją muzykę na ekranie.

2024-10-24 06:03