W miarę zagłębiania się w urzekający świat kina, jestem nieustannie zdumiony zawiłymi powiązaniami, które łączą pozornie niezwiązane ze sobą byty. Film „American Beauty” z głębokim zgłębianiem piękna we wszystkich jego formach pozostawił niezatarty ślad zarówno we mnie, jak i niezliczonej liczbie innych osób.
Czy kiedykolwiek czułeś się jak plastikowa torba unosząca się na wietrze, chcąc zacząć od nowa?
W takim razie bądź spokojny, bo będziesz świecić jasno jak fajerwerk. W Internecie powszechnie panuje opinia, że Katy Perry wypowiadając się w ten sposób, nawiązała bezpośrednio do najbardziej pamiętnej sceny z „American Beauty”, nie licząc Meny Suvari i płatków róż.
Już od ćwierć wieku przejmujące piękno samotnej plastikowej torby unoszącej się na wietrze w tej roli Ricky Fitts (Wes Bentley) oraz słodko-gorzki komediodramat American Beauty pozostawiają w pamięci niezatarty wpływ na odbiorców na całym świecie.
Ponadto można argumentować, że postać Lestera Burnhama, grana przez Kevina Spaceya, miała nie tylko ukazać rozpacz, ale także wywołać poczucie odnowy i witalności przed śmiercią, gdy znajdzie on świeże spojrzenie na życie.
Na początku filmu Lester informuje nas, że nie przeżyje kolejnego roku. Należy jednak zauważyć, że nie jest to zwrot akcji jak w „Szóstym zmyśle”. Zamiast tego zastanawiamy się, jak potoczą się jego losy.
W filmie poruszane są liczne koncepcje – takie jak miłość, samotność, więź, pożądanie, zapał zawodowy, amerykański sen i wiele innych – co ostatecznie zdobyło pięć Oscarów: za najlepszy film, najlepszy reżyser dla Sama Mendesa i najlepszy scenariusz oryginalny dla Alana. Ball, najlepszy aktor pierwszoplanowy dla Spacey’ego i najlepsze zdjęcia dla Conrada L. Halla.
Przypadkowo po raz kolejny Annette Bening została nominowana przez Akademię w kategorii Najlepsza Aktorka, ale nagrody nie otrzymała.
Chociaż otrzymał wiele nagród, uznano go za nieco niekonwencjonalny w przypadku zdobywcy nagrody dla najlepszego filmu ze względu na jego ówczesny wyjątkowy charakter.
W 2019 r. w programie The Open Ears Project organizowanym przez WNYC dyrektor Mendes przyznał, że film „American Beauty” jest niezwykle osobliwy. To mieszanka różnorodnych elementów pochodzących z wielu źródeł.
Być może nie jesteś sfiksowany, ale raczej zaintrygowany, dlatego podzielmy się fascynującymi, nietypowymi spostrzeżeniami na temat filmu „American Beauty”.
Skandal z Amy Fisher z 1992 r. zasiał ziarno American Beauty w głowie Alana Balla.
Autorka była wówczas zatrudniona w Adweek w Nowym Jorku. Miało to miejsce, gdy Amy Fisher, wówczas 17-letnia, miała stosunek seksualny z Joeyem Buttafuoco, który miał 35 lat. Do zdarzenia doszło w domu Buttafuoco na Long Island. Podczas tego wydarzenia zastrzelono jego żonę Mary Jo Buttafuoco. Buttafuoco przyznał się do gwałtu i odbył cztery miesiące więzienia. Jednak zanim poszedł do więzienia, media określiły Fishera jako „Lolitę z Long Island”. (Fisher, oskarżony o usiłowanie morderstwa, ostatecznie przyznał się do napaści pierwszego stopnia i spędził siedem lat w więzieniu).
W wywiadzie dla Archive of American Television z 2012 roku Ball wspominał spotkanie z komiksem przedstawiającym Amy i Joey’a. Jedna strona przedstawiała skromną Amy, podczas gdy Joey wydawał się sprośny i drapieżny. Po odwróceniu komiksu Joey wydawał się szanowanym i dobrym małżonkiem, podczas gdy Amy wyglądała bardziej uwodzicielsko. W tamtej chwili przypomniałem sobie, że pomyślałem, że rzeczywistość musi leżeć gdzieś pomiędzy tymi dwiema skrajnościami i być może nigdy nie odkryjemy, jaka była naprawdę.
Odnosząc się do tego, czy jakiekolwiek fragmenty filmu były oparte na osobistych doświadczeniach Balla lub zaczerpnięte z jego życia, zauważył, że gdy pisał scenariusz, był w tym samym wieku, co jego główny bohater, Lester Burnham, który miał 42 lata.
Przypomniał sobie czas, kiedy czuł, że stracił entuzjazm i był zdecydowany go rozpalić na nowo. Ponadto jego wspomnienia z pracy w Adweek miały ogromny wpływ na to, jak przedstawiał swoje otoczenie pracy. Jednak poza tym nie było żadnych innych znaczących wpływów. Nawiasem mówiąc, nieoczekiwany przypływ emocji ogarnął go, gdy na początku lat 90. był świadkiem rozwiewania przez wiatr plastikowej torby w pobliżu World Trade Center.
Pisząc swój nagrodzony Oscarem scenariusz, który pierwotnie był sztuką teatralną, Ball zaczął mierzyć się z ograniczeniami, które dostrzegł podczas komponowania scenariuszy do telewizyjnych komedii sytuacyjnych.
I nadal to robił, tworząc dla HBO filmy NSFW Six Feet Under i True Blood.
Scenariusz Balla sprzedał się dość szybko, a kiedy trafił do Kevina Spaceya, aktor zrozumiał dlaczego.
Jeszcze w 1999 roku nie miałem wątpliwości, że scenariusz, nad którym pracuję, jest niezwykły i wyrazisty. To był jeden z nielicznych przypadków, kiedy moja początkowa praca pozostała w dużej mierze nietknięta. Studio doceniło wartość materiału i oparło się chęci modyfikacji choćby jednego słowa lub osłabienia jego istoty.
Spacey wcielił się w postać Lestera, zmęczonego małżonka i rodzica w średnim wieku, który podczas podróży najwyraźniej pomylił kierunek lub cel.
Własnymi słowami wyraził, że zrozumiał sytuację, mówiąc: „Pojąłem ją i rozumiem” – stwierdził Spacey. „Myśl o utknięciu w punkcie życia, w którym tęsknisz za czymś innym… Jedyne, czego pragniesz, to transformacja i wyruszenie w nową podróż.
Tym, co ostatecznie wytrąca Lestera z rutyny, jest niesamowite zauroczenie przyjaciółką jego nastoletniej córki, Angelą (w tej roli Mena Suvari w wieku 18 lat).
Choć wydarzenie to zapoczątkowało znaczącą zmianę w Lesterze, było ono wówczas niewygodne i pozostaje takie także obecnie, szczególnie w związku z zarzutami dotyczącymi niewłaściwego zachowania na tle seksualnym postawionymi Spaceyowi w 2017 r. Zarzuty te, którym on zaprzeczył i które zostały oddalone zarówno w postępowaniu karnym, jak i sąd cywilny.
W swoich wspomnieniach z 2021 r. zatytułowanych „Wielki pokój” Suvari opisała przypadek, w którym „Kevin zaprowadził mnie do niewielkiego pokoju z łóżkiem i znaleźliśmy się obok siebie, a ja zwrócona ku niemu twarzą, a on delikatnie trzymał mnie blisko.” Przypomniała sobie, że czuła się wówczas komfortowo i zadowolona ze swojego nawyku bycia otwartym i szukania uczuć, stwierdzając, że prosty akt bycia dotykanym był dla niej przyjemny.
W 2021 roku aktorka podzieliła się z Tamron Hall tym, że nie krytykowała konkretnie Spacey’ego, ale raczej zastanawiała się, dlaczego dynamika między starszym mężczyzną i młodszą kobietą nie wydawała jej się w tym momencie niczym niezwykłym.
Kiedy teraz na to patrzę, dziwię się, że czułam się w tej sytuacji tak swobodnie – wyjaśniła. Celem tej książki nie jest obwinianie ani oskarżanie kogokolwiek… Przeciwnie, jest to po prostu moja próba podzielenia się moim punktem widzenia w całej historii.
Odnosząc się do tej sprawy ze Spaceyem, który jest od niej starszy o dwadzieścia lat, wspomniała, że nie była to sytuacja budząca dla niej wątpliwości. Zamiast tego wydawało jej się to jasne; ktoś czegoś od niej pragnął lub prawdopodobnie potrzebował, czy to emocjonalnie, a ona nawet teraz nie jest pewna szczegółów.
DlaThory Birch, która grała córkę Lestera, Jane, wiadomość o zarzutach postawionych Spaceyowi była dla niej niewątpliwie „traumatyczna”.
W 2019 roku wyraziłem głęboki dyskomfort w wywiadzie dla podcastu „It Happened in Hollywood” magazynu The Hollywood Reporter. Staram się jednak oddzielać aspekty zawodowe od osobistych. Zasadniczo ból i rozczarowanie, których doświadczyłem, nie są bezpośrednio związane z filmem, scenariuszem, postaciami ani ogólnym doświadczeniem, które dzieliliśmy. Była to bardzo niefortunna i źle potraktowana sprawa osobista.
Birch zauważył, że choć oskarżenia mogą wydawać się „wadą” filmu, w rzeczywistości to cała grupa ludzi stworzyła ten film i wszyscy zrobili to z miłości do niego.
Jako aktorka dziecięca Birch odkryła, że role w filmach takich jak „Hocus Pocus” i „Teraz” ułatwiły jej przejście do nowych projektów, a „American Beauty” odegrał szczególną rolę w rozpoczęciu kolejnego etapu jej kariery aktorskiej .
W 2001 roku podzieliła się z Review Graveyard tym, że była mile zaskoczona różnorodnością oferowanych jej ról. Początkowo spodziewała się ról wyłącznie dla melancholijnych, nastoletnich postaci, lecz zamiast tego została obsadzona w szerokiej gamie emocjonalnych głębi. Bohaterowie postrzegali ją zarówno jako słodką i niewinną młodzież, jak i dojrzałe, doświadczone osoby. Ta różnorodna oferta projektów pozwoliła jej przejść od odgrywania ról dziecięcych do ról dorosłych, a „American Beauty” był filmem, który zaznaczył tę znaczącą zmianę w jej karierze.
Choć Sam Mendes wyreżyserował już udaną wznowienie „Kabaretu” na Broadwayu i mógł poszczycić się ponad dziesięcioletnim doświadczeniem na scenie teatralnej na West Endzie, wciąż musiał przekonać DreamWorks, aby powierzyło mu reżyserię „American Beauty”.
W 2000 roku dokonał niezwykłego wyczynu, stając się jedną z zaledwie sześciu osób, które otrzymały Oscara za najlepszą reżyserię za swój debiutancki film. To stawia go w towarzystwie Kevina Costnera (przy „Tańczący z wilkami”), Jamesa L. Brooksa („Czułe słowa”), Roberta Redforda („Zwyczajni ludzie”), Jerome’a Robbinsa (współreżyser „West Side Story”) „”) i Delberta Manna („Marty”).
Minęło jednak 20 lat, zanim Mendes został ponownie nominowany za dramat z I wojny światowej 1917.
W 2009 roku wyjaśnił The Believer, że choć wierzy, że „American Beauty” jest filmem odzwierciedlającym swoją epokę, to nie nadał mu celowo określonego stylu. Zamiast tego czuje, że jego styl reżyserski wyłania się organicznie i dostosowuje go do potrzeb materiału, tak aby skutecznie wybrzmiewał.
Nominowana do Oscara ścieżka dźwiękowa Thomasa Newmana odzwierciedlała jego wyjątkowy styl – jasny, melodyjny, a jednocześnie subtelnie napięty. Wpływ na to miał Gassenhauer Carla Orffa z lat dwudziestych XX wieku. Co ciekawe, pomimo 15 nominacji do Oscara za muzykę (m.in. Skazani na Shawshank, Gdzie jest Nemo, Skyfall i American Beauty), nie zdobył żadnej nagrody, a rekord ten dzieli z nieżyjącym już Alexem Northem.
W 2019 roku Mendes podzielił się w programie The Open Ears Project firmy WNYC, że jego początkowe doświadczenia związane z poruszaniem się samochodem po Los Angeles i wielokrotnym odtwarzaniem muzyki zainspirowały go do nakręcenia filmu o życiu na amerykańskich przedmieściach. Co ciekawe, nigdy wcześniej osobiście nie zetknął się z amerykańskimi przedmieściami, przez co wszystko wydawało mu się nieznane i obce.
Osoba z Reading w Anglii zachichotała i powiedziała: „Oto utwór europejskiej muzyki klasycznej, który zdawał się rezonować z inną sferą i ekosystemem. Naprawdę poruszył mnie do głębi.
Jak wyjaśnił Mendes, muzyka ma wyjątkową zdolność wykraczania poza język. Jednym z jego uroków jest zdolność omijania słów i ich prostych znaczeń, a także narracji. Co więcej, muzyka jest niezwykle skuteczna w wywoływaniu uczuć. Czasami emocje, jakie wywołuje, mogą wydawać się niezasłużone. W innych przypadkach może szybko złagodzić emocje.
Słuchając utworów Gassenhauera, wspomniał: „Ogarnia mnie dziwne poczucie nostalgii, gdy przypominam sobie czasy, kiedy jeszcze nie rozpoczynałem swojej filmowej podróży. To było jak nowe odkrycie.
Mendes stworzył składanki Spacey’a, aby pomóc mu wczuć się w postać.
W czerwcowym wywiadzie dla Lexa Fridmana w jego podcaście reżyser podobno podzielił się informacją, że wysłał mu dwie taśmy. Spacey określił jednego jako „przed Lesterem”, czyli zanim zaczął zmieniać kierunek, a drugiego jako „po Lesterze”. Na tych taśmach znajdowały się różne piosenki.
Ponadto Mendes poradził Spaceyowi, aby przestudiował portret Jacka Lemmona z filmu „Apartament” z 1960 roku, w którym grał nieśmiałego pracownika firmy ubezpieczeniowej, który odkrywa odwagę po zakochaniu się w operatorze windy, granej przez Shirley MacLaine.
Spacey zauważył: „Zawsze uważałem, że Sam mądrze wybrał Lemmona, biorąc pod uwagę jego znaczenie dla mnie”, odnosząc się do ich współpracy przy filmie „Glengarry Glen Ross” z 1992 roku.
Według wyjaśnień Mendesa Spacey stwierdził, że „gra Lemmona w tym filmie jest zdumiewająca, ponieważ ani razu nie byliśmy świadkami jego przemiany. Zamiast tego rozwija się i zamienia się w postać ostatecznie portretuje ze względu na różne doświadczenia, które spotyka w całym filmie.
Nie mógł się nadziwić. „To był po prostu świetny kierunek”.
Aby jeszcze bardziej podkreślić ewolucję Lestera, zastosowano peruki.
Przypomniał sobie, że Spacey nosił trzy różne peruki, ubrania w trzech różnych rozmiarach i różne odcienie makijażu, który z biegiem czasu nieznacznie się zmieniał, odzwierciedlając rosnący optymizm Lestera.
Początkowo nosił raczej nieciekawą, bezbarwną perukę, jak to ujął aktor, a jego makijaż był dość monotonny i nieciekawy.
– Kontynuował – na pewnym etapie peruka przeszła metamorfozę, dodając subtelnych pasemek, które dodały jej blasku. Ubrania również stały się bardziej przytulne.
Podsumowując, trzecia peruka miała promienny złoty odcień z nutami słońca i różowych policzków i była perfekcyjnie skrojona. Wyjaśnił: „Nazywamy je„ technikami teatralnymi ”. Widzowie nie zdają sobie sprawy, że znajdują się pod subtelnym wpływem.
Spacey uznał Mike’a Torchię za kluczową postać stojącą za jego wyjątkową kondycją fizyczną podczas kręcenia ostatniego rozdziału Lestera, który obejmował nie tylko późniejsze sceny, ale także niektóre z najwcześniejszych, jakie widzieliśmy.
Ponadto Torchia, który był odpowiedzialny za przygotowanie Spacey’a do filmu z 2000 roku „Zwyczajny przyzwoity przestępca”, stanął przed trudnym zadaniem.
Kiedy w 2010 roku wszedłem do jego dublińskiej siedziby, byłem zaskoczony obfitością makaronu i sosu Sockarooni Paula Newmana, starannie ułożonych w jego szafkach. Wyglądało na to, że ten mężczyzna, Kevin, miał swój rytuał połykania co wieczór dużej miski makaronu z połową słoika sosu Sockarooni i sera. Pewnego impulsywnego dnia postanowiłem to wszystko odrzucić. Kiedy Kevin wrócił do domu, był zaskoczony, prawie wściekły i wykrzyknął: „Gdzie jest mój makaron?” Został wytrącony z równowagi i zapytał mnie: „Co mam teraz zrobić?
Annette Bening zdobyła drugą z pięciu nominacji do Oscara za wyjątkową rolę Carolyn Burnham, ambitnej i ambitnej żony Lestera. Choć czasem potrafi być szorstka, należy pamiętać, że ona także zmaga się z życiowymi niepowodzeniami.
Zamiast tego występ Bening, choć wyraźnie imponujący, obejmował zaimprowizowaną scenę, w której upadła z rozpaczy, gdy odkryła zmarłego Lestera, a po powrocie do domu opierała się o jego wiszące koszule w szafie.
Bardzo rzadko mają ten luksus, by oświadczyć: „Śmiało improwizuj, rób, co chcesz”, ale doskonale pamiętam ten przypadek i czuję silną potrzebę tego” – Bening wyraził się w marcu w Entertainment Tonight. „Potrzebowałem tego momentu, aby przedstawić, jak jej bohaterka tęskni za mężem. Nawet pośród całej surowości otaczającej jej postać było niezwykle istotne, aby naprawdę go kochała.
Tymczasem „po prostu uwielbiała” grać Carolyn, dodał Bening. „Była trochę psychotyczna”.
Bening podzielił się bezpośrednią, ale humorystyczną sceną seksu z Peterem Gallagherem, który grał Buddy’ego Kinga, członka rodziny królewskiej lokalnego pośrednika w obrocie nieruchomościami.
W lutym aktorka podzieliła się z Deadline informacją, że podczas tej sceny omal nie roześmiała się na śmierć, na co on również przyłączył się do śmiechu. Ponieważ nie było widać ich twarzy, nie miało to większego znaczenia. Sytuację jeszcze bardziej zabawił fakt, że ustawili duży ekran oświetleniowy, za którym ukryła się także załoga. Peter jest znany z tego, że w prawdziwym życiu zachowuje się dość zabawnie. Jest nie tylko przystojny, ale i zabawny – fantastyczne połączenie. Spotkałem go niedawno w Nowym Jorku i znowu się śmialiśmy z tej zabawnej chwili na planie.
Bening dowiedziała się, że oprócz częstych cytatów z książki „The American President” autorstwa Sorkina, najczęściej powtarzanym jej zdaniem jest stwierdzenie agentki nieruchomości Carolyn: „Dzisiaj sprzedam ten dom.
Najważniejszą, przełomową rolą Wesa Bentleya była rola Ricky’ego Fittsa, kamerzysty z sąsiedztwa, charakteryzującego się serdeczną postawą handlarza marihuaną, który pomimo zaawansowanego wieku okazywał empatię, przez co był nieco zagadkowy dla typowej publiczności licealistów.
Ale kiedy pojawił się, aby przeczytać tę rolę, nie było to łatwe.
W rozmowie w programie Jimmy Kimmel Live w 2023 roku aktor Bentley wspomniał, że jego ówczesny menadżer Lee Daniels zachęcał go do wzięcia udziału w przesłuchaniach do American Beauty. Jednak kiedy 20-latek poszedł na spotkanie z dyrektorką castingu Debrą Zane, było oczywiste, że nie spodziewali się go. „Nie było mnie w ich harmonogramie, nie rozpoznali mnie… To była niezręczna sytuacja” – Bentley wspominał to spotkanie.
Jednak „w trakcie procesu okazali życzliwość” – wspomniała gwiazda Yellowstone – „i dostałem tę rolę już po kilku przesłuchaniach.
Tytuł filmu ma wiele interpretacji: nawiązuje do Angeli, amerykańskiej nastolatki, symbolizującej atrakcyjność fizyczną; piękno wizualne w filmie przedstawiające piękno powierzchni w naszym świecie; głębsze, głębsze przesłania reprezentowane przez pozornie nieistotne rzeczy, takie jak pływająca plastikowa torba; i wspaniały obraz amerykańskiego snu. W istocie „American Beauty” to rodzaj róży.
W filmie często pojawia się kwiat, zwykle w kolorze głębokiego różu lub szkarłatu, z kolczastymi łodygami i ciemnozielonymi liśćmi. Ten konkretny kwiat był początkowo uprawiany przez Francuza Henriego Ledechaux w 1875 roku, a to George Valentine Nash, główny ogrodnik i kustosz nowojorskiego ogrodu botanicznego, sprowadził go do Ameryki.
Na plakacie American Beauty Christina Hendricks trzyma dłonią różę blisko brzucha Chloe Hunter.
W 2021 roku była gwiazda Mad Men podzieliła się w programie The Rich Eisen Show informacją, że jedną z jego poprzednich prac był udział w sesji do plakatu filmowego. Przyznał, że wówczas nie wiedział, o czym jest ten film. W sprawę zaangażowane były dwie modelki, w tym ja i jeszcze jedna. Kręciliśmy różne kombinacje naszych rąk i brzuchów dla różnych wersji. Co ciekawe, wykorzystano moją rękę, podczas gdy pojawił się także jej brzuch.
Następnie powiedziała: „Brałam udział w kilku pracach związanych z modelowaniem dłoni. Jako tancerka baletowa znam pełne wdzięku ruchy rąk. To były zwykłe prace, za które prawdopodobnie zarabiałam około stu dolarów. Po prostu byłam szczęśliwa, że mogę nie miałam wtedy pracy, nie wiedziałam, że będzie to praca dla „American Beauty”. Później, kiedy obejrzałem film, wykrzyknąłem: „To moja ręka!”.
Fanom filmu „American Beauty” głęboko spodobał się utwór „Firework” Katy Perry, gdy jeden z widzów twórczo zsynchronizował moment kultowej plastikowej torby z powtarzającymi się tekstami piosenki: „Będę jak plastikowa torba i rozwieję się z wiatrem.
Czasami piękno świata jest tak urzekające, że trudno jest wziąć oddech lub nawiązać z kimś rozmowę.
Po premierze filmu na spotkaniu przyjaciół w Melbourne w Australii Bentley podczas rozmowy z atrakcyjną kobietą wyraził swoją pewność siebie. Przyznał w Jimmy Kimmel Live, że wierzy, że robi na niej pozytywne wrażenie, czując, że to właściwy moment. Jednak ona lekko zerknęła za niego.
Nieświadomy, że jej uwaga coraz bardziej skupiała się na czymś za nim, Bentley nie zauważył stopniowo zbliżającej się plastikowej torby, dopóki nie otoczyła jego twarzy delikatnym wirem.
Aktor załkał: „Nie wyszło”.
- EUR PLN PROGNOZA
- USD PLN PROGNOZA
- BONK PROGNOZA. BONK kryptowaluta
- PEPE PROGNOZA. PEPE kryptowaluta
- RENDER PROGNOZA. RENDER kryptowaluta
- COOKIE PROGNOZA. COOKIE kryptowaluta
- NEAR PROGNOZA. NEAR kryptowaluta
- NEIRO PROGNOZA. NEIRO kryptowaluta
- DOGE PROGNOZA. DOGE kryptowaluta
- AEVO PROGNOZA. AEVO kryptowaluta
2024-09-15 14:20