Kiedy zastanawiam się nad życiem tych niezwykłych osób, odczuwam głęboki podziw i smutek. Z jednej strony mamy Judy Garland, niezwykły talent, który od najmłodszych lat gościł na srebrnym ekranie, a mimo to jej życie było pełne zmagań i zamieszania. Historie o jej nieustannym dążeniu do spełnienia oczekiwań postawionych jej przez MGM, jej ciągłej walce o utrzymanie energii i apetytu za pomocą narkotyków, a ostatecznie o jej tragicznej śmierci w tak młodym wieku, rozdzierają serce.
Kiedy 25 sierpnia 1939 roku „Czarnoksiężnik z krainy Oz” zawitał do wielkich sal kinowych, nie była to natychmiastowa sensacja kinowa, która wprawiła wszystkich w osłupienie. Jako oddany naśladowca, który od tego czasu doświadczył jego magii, mogę zaświadczyć o jego niezmiennym uroku.
Jako zagorzały wielbiciel, pozwólcie, że podzielę się swoją opinią: mnie osobiście urzekła czarująca opowieść o Dorothy Gale, granej przez nie kto inny jak niezwykłą Judy Garland. Młoda dziewczyna mieszkająca na farmie w Kansas, skąpana w odcieniach sepii, wyrusza w niezapomnianą podróż do tętniącej życiem krainy Oz w technikolorze – czy to poprzez magiczną moc tornada, czy też sen wywołany urazem głowy. To arcydzieło wytwórni MGM obsypano pięcioma nominacjami do Oscara, a mimo to zarobiło jedynie około 3 miliony dolarów przy kosztach produkcji wynoszących 2,7 miliona dolarów.
Na szczęście MGM wykazało się inteligencją, współczuciem i odwagą, aby ponownie wprowadzić film w 1949 roku, co ostatecznie zarobiło 26 milionów dolarów w kasie i po całym tym czasie odniosło sukces.
Jako ekspert ds. stylu życia nie mogę powstrzymać się od refleksji nad trwałym wpływem, jaki filmy mogą mieć na naszą zbiorową świadomość. Weźmy na przykład klasyczny film „Czarnoksiężnik z krainy Oz”. Elementy tego filmu przenikają do naszej kultury już od dziesięcioleci. Od ponadczasowej melodii „Over the Rainbow”, która wciąż rozbrzmiewa w sercach na całym świecie, po hasło „Mam wrażenie, że nie jesteśmy już w Kansas”, które przekracza granice geograficzne. Co więcej, termin „munchkin”, pierwotnie użyty w filmie do opisania maleńkich mieszkańców krainy Oz, stał się obecnie w codziennych rozmowach synonimem uroczego dziecka. To fascynujące widzieć, jak sztuka może w tak głęboki sposób wpłynąć na nasze codzienne życie i język!
W 2009 roku Megan Fox opowiedziała dziennikowi „New York Times”, że mając około 4–5 lat obejrzała film „Czarnoksiężnik z krainy Oz” i poprosiła mamę, aby przez cały rok nazywała ją Dorothy. Po tym, jak jej matka wyjaśniła, że Dorothy nie jest prawdziwą osobą, ale aktorką grającą tę rolę, Megan Fox zdecydowała, że sama chce zostać aktorką.
Tymczasem Amy Adams odważyła się choć raz spotkać czarodzieja przy muzyce Pink Floyd (szczegóły wkrótce), a w 2010 roku poradziła Rotten Tomatoes: „Czy kiedykolwiek oglądałeś „Ciemną stronę księżyca” w synchronie? Gorąco polecam to dość osobliwe.”
Greta Gerwig na potrzeby swojego filmu „Barbie” zainspirowała się ogólnym stylem „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, szczególnie doceniając rozległe sceny dźwiękowe, żywo pomalowane niebo i emocjonalne piękno, które określa jako „autentycznie sztuczne”. Mówiła o tym w wywiadzie dla Letterboxd w 2023 roku, odnotowując w ich filmie porównanie namalowanego tła Szmaragdowego Miasta i Różowej Ceglanej Drogi.
Na przestrzeni lat pojawiło się wiele adaptacji, kontynuacji i reinterpretacji, takich jak prequel „Wicked”, który powstał w formie książki, stał się niezwykle udanym przedstawieniem scenicznym, a wkrótce będzie dwuczęściowym -część filmu z udziałem Ariany Grande i Cynthii Erivo. Doprowadziło to do powstania ekspansywnego i stale rozwijającego się świata Oz.
Jakkolwiek wyjątkowy, początkowy film nadal jest wyjątkowy. Chociaż nie możemy zagwarantować, że rozwiąże to wszystkie Twoje zmartwienia niczym roztopiony cukierek, zapraszamy Cię do wyjścia z miejsca, w którym się ukryjesz, i dołączenia do nas w tej podróży, aby rzucić okiem za kulisy i odkryć fascynujące fakty na temat „Czarnoksiężnika z krainy Oz” :
Z mojego punktu widzenia nigdy nie było bardziej prostej epoki w świecie kina niż ta, której doświadczamy dzisiaj. Na przykład nawet klasyczna produkcja „Czarnoksiężnika z krainy Oz” od początku była najeżona trudnościami.
Zarówno Arthur Freed, jak i Mervyn LeRoy przekazali inicjatywę, proponując Louisowi B. Mayerowi z Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) muzyczną adaptację filmową ponadczasowej opowieści dla dzieci Franka L. Bauma „Cudowny czarnoksiężnik z krainy Oz”.
Produkcja przeszła serię zmian, w których uczestniczyło czterech różnych reżyserów, kilkunastu scenarzystów, takich jak Herman J. Mankiewicz (scenarzysta „Obywatela Kane’a”) i Ogden Nash (znany poeta), a także liczne zmiany w obsadzie, zanim produkcja ostatecznie zdecydowałem się na utworzenie spójnego zespołu na dłuższą metę.
Ostatecznie uznanie za adaptację opowieści Bauma na potrzeby scenariusza otrzymali Noel Langley, Florence Ryerson i Edgar Allen Woolf.
Początkowo, gdy MGM zdobyło opowieść Bauma, Mayer wyobrażał sobie 9-letnią Shirley Temple w roli Doroty, której nazwisko, Gale, ujawniono dopiero w trzeciej książce „Ozma z krainy Oz”. Wyobraził sobie także W.C. Fields jako Czarodziej.
Tymczasem współzałożyciel MGM Samuel Goldwyn chciał, aby rolę Stracha na Wróble zagrał Eddie Cantor.
W wieku 13 lat Judy Garland podpisała już kontrakt z MGM i od tego czasu pozostaje pod ich zarządem.
20th Century Fox często miało w takich sprawach ostatnie słowo: nie pożyczyłoby Temple MGM i niestety Deanna Durbin, która była drugim wyborem Mayera dla Dorothy, była wówczas niedostępna.
Początkowo Freed i LeRoy chcieli do tej roli Judy Garland, która do tej pory była rozpoznawana głównie dzięki współpracy z Mickeyem Rooneyem przy filmach takich jak „Love Finds Andy Hardy”. Ostatecznie, w wieku 16 lat, w 1938 roku została wybrana do roli Doroty.
Ray Bolger, znany gwiazdor wodewilu, został obsadzony w roli Stracha na Wróble, biorąc pod uwagę, że poruszał się z taką gracją i zwinnością, że wydawało się prawdopodobne, że jest wykonany ze słomy.
Rzeczywiście, Joaquin Phoenix czerpał inspirację z ruchów tanecznych Roberta De Niro (w jego roli Jokera) podczas swojego wielokrotnie nagradzanego występu pochłoniętego sobą i tańca w filmie „Joker” z 2019 roku.
Ukochanego teriera Dorothy, Toto, grał Brindle Cairn Terrier o imieniu Terry.
Zarabiała 125 dolarów tygodniowo, czyli więcej niż aktorzy grający Munchkinsa. Po pamiętnym występie w Oz w życiu zawodowym zaczęła być znana jako Toto, aby wykorzystać nowo zdobytą sławę.
1. W swoim życiu zagrała w sumie w 13 filmach, zanim niestety zmarła w 1945 roku w wieku zaledwie 11 lat. Hołd złożony temu niezwykłemu zwierzęciu można znaleźć na cmentarzu Hollywood Forever.
Reżyser Victor Fleming odszedł przed całkowitym ukończeniem zdjęć do „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, gdy wpływowy producent David O. Selznick odciągnął go od projektu, aby zastąpić George’a Cukora na stanowisku reżysera „Przeminęło z wiatrem”.
Clarka Gable’a często postrzegano jako tajnego sojusznika aktorki, tworzącego silną więź ze swoimi głównymi damami. W międzyczasie, podczas gdy Vivian Leigh i Olivia de Havilland dobrze się bawiły, Clark Gable wrzał z frustracji.
Jako oddany współpracownik zostałem wezwany do uchwycenia początku i zakończenia filmu, a także monochromatycznych sekwencji przedstawiających sceny z Kansas, pod kierunkiem Kinga Vidora.
Początkowo nie otrzymał żadnego uznania za swoją rolę, ale może się okazać, że wielu wykonawców – na przykład tych grających Munchkinsa – również nie było akredytowanych podczas produkcji tego filmu. Szybkie spojrzenie na IMDb może potwierdzić te informacje na temat obsady i ekipy.
Częste zjawisko w przypadku starych filmów (i nowszych filmów, które wymagają korekty scenariusza itp.), ale nadal jest to błąd wymagający napisania.
W przeszłości studia filmowe preferowały, aby filmy nie przekraczały określonej długości. Pierwotna wersja Oz, która trwała dwie godziny, została poproszona o skrócenie po przesłaniu.
Jedna z sugestii dotyczyła wycięcia Dorothy śpiewającej „Over the Rainbow”, ale rozsądnie pozostawili jedną z najbardziej kultowych piosenek filmowych w historii w nienaruszonym stanie i skrócono ją w innym miejscu, ostatecznie osiągając 101 minut.
Mimo że sceny do „Czarnoksiężnika z krainy Oz” nie kręcono w żadnych egzotycznych miejscach ani w Kansas, zdjęcia do „Czarnoksiężnika z krainy Oz” trwały od października 1938 do marca 1939 roku i wymagały wykorzystania 29 scen dźwiękowych i 65 scenografii, dzięki czemu film zyskał reputację jednej z najwspanialszych produkcji tamtego okresu. era.
W tym roku rozmachu dorównała prawdopodobnie jedynie premiera Przeminęło z wiatrem, który wraz z nim był jednym z niewielu filmów z 1939 roku, w których wykorzystano najnowszą technologię Technicolor.
55 lat przed premierą „Twistera” tornado przedstawione w „Czarnoksiężniku z krainy Oz” zrobiło wrażenie, było wręcz przerażające. Urzeczywistnienie tego poziomu realizmu było pełnym pasji przedsięwzięciem mistrza efektów specjalnych, A. Arnolda Gillespiego.
Podążając za 35-metrowym gumowym lejkiem, który nie wskazywał w przekonujący sposób tornada zbliżającego się do domu Dorothy, Gillespie skonstruował duży wskaźnik wiatru – zasadniczo długą rurkę z tkaniny z otwartym zakończeniem, wykonaną z muślinu i drutu kurczliwego, o konstrukcji podobnej do modeli wiatrówek powszechnie spotykanych w dzisiejsze lotniska.
Wysadził go sprężonym powietrzem i voila, to tornado wysyła naszą bohaterkę w powietrze nad tęczą.
Jako ekspert ds. stylu życia ująłbym to w ten sposób: na scenie dźwiękowej 29 w MGM starannie ułożyłem cały akr sztucznych maków, starannie przymocowanych do podłogi. To wszystko było częścią sceny, w której Zła Czarownica z Zachodu rzuca zaklęcie usypiające na odległe maki, podejmując strategiczny wysiłek mający na celu utrudnienie Dorocie podróży do Szmaragdowego Miasta.
Do przedstawienia Rubinowych Pantofelków Dorothy wykorzystano sześć kompletów butów ozdobionych ręcznie nakładanymi cekinami i koralikami. Te misterne detale zostały starannie przyszyte przez pracowników działu kostiumów i garderoby filmu, pod kierunkiem projektanta Adriana.
Zachowały się cztery pary butów noszonych przez Garland w filmie. Wśród nich jest para, która została pierwotnie zakupiona od MGM na aukcji za 15 000 dolarów i podarowana fundacji Smithsonian w 1979 r. Ta konkretna para została od tego czasu starannie odrestaurowana i jest obecnie można go oglądać w Narodowym Muzeum Historii Amerykańskiej Smithsonian w Waszyngtonie, gdzie znajduje się wystawa obejmująca inne przedmioty, takie jak kapelusz Stracha na Wróble i różdżka Glindy.
Na 9 lat przed otwarciem zakupiono w 2012 roku parę filmów za 2 miliony dolarów z przeznaczeniem na wystawę w budowanym od lat Academy Museum of Motion Pictures w Los Angeles.
W 2011 roku Debbie Reynolds, gwiazda „Deszczowej piosenki”, kupiła za 300 dolarów parę butów, które pierwotnie były używane tylko podczas testów ekranowych. Później sprzedała te cenne przedmioty niezidentyfikowanemu nabywcy za zdumiewającą kwotę 627 300 dolarów.
Jedna z par filmowych zniknęła z Muzeum Judy Garland (przeniesionego z domu, w którym spędziła dzieciństwo) w Grand Rapids w stanie Minnesota w 2005 roku, a złodzieje pozostawili po sobie pojedynczy cekin. Właściciel, który je podarował, otrzymał odszkodowanie w wysokości 800 000 dolarów.
Gdy zagłębiałem się w świat artefaktów, zaintrygowało mnie niedawne odkrycie, które rozwinęło się jak wciągająca opowieść. Widzisz, ukochana para z mojej kolekcji – kapcie Smithsonian – była w tajemniczy sposób nieobecna przez jakiś czas. Jednak podczas tajnej operacji FBI w 2018 roku odzyskano te brakujące buty.
Margaret Hamilton dzielnie stawiła czoła licznym wyzwaniom, wcielając się w postać Miss Gulch na rowerze i wiedźmę Złej Czarownicy z Zachodu na miotle.
W scenie, w której wiedźma znika z Munchkinlandu w kłębie czerwonego dymu, zarówno aktorka, jak i jej kaskaderka Betty Danko odniosły obrażenia podczas kręcenia filmu.
W „The Making of The Wizard of Oz”, jak opowiada Aljean Harmetz, Danko była zaskoczona, gdy członek ekipy przypadkowo wpadł przez pokryty aluminium otwór w scenie i wylądował na jej ramieniu. Do zdarzenia doszło, gdy Danko przygotowywała się do wystrzelenia w niebo z dymem pod sobą.
To sprawiło, że Hamilton musiała sama zagrać tę scenę. Dostali strzał, a załoga zainstalowała windę, która zamiast katapulty podniosła ją na górę. Ale Fleming chciał więcej ujęć.
Hamilton przypomniał sobie, jak Fleming powiedział: „To musi być idealne i to musi być idealne natychmiast”, zwracając się do Harmetza. W swojej książce nazwał aktorkę „cudownie życzliwą wiedźmą”.
W czwartej próbie nie wszystko poszło zgodnie z planem. Przy piątej próbie dym i ogień wybuchły przedwcześnie, co spowodowało, że Hamilton został pośpiesznie ukryty pod sceną. Niestety w wyniku tego zdarzenia doznała oparzeń twarzy drugiego stopnia i oparzeń trzeciego stopnia dłoni.
1. Przez około sześć tygodni nie mogła pracować ze względu na kontuzję lub niezdolność do pracy. A kiedy była na planie, musieli użyć acetonu (kluczowego składnika zmywaczy do paznokci), aby usunąć zielony makijaż na bazie miedzi, który nosiła.
„Zapewniła Harmetza, że nic już nigdy nie pozbawi jej tchu tak, jak ból”.
Mając zaledwie 17 lat Garland otrzymała Nagrodę Akademii dla Młodych za niezwykłą rolę w filmie Czarnoksiężnik z krainy Oz. (Tutaj można ją zobaczyć, jak odbiera gratulacje od swojego ukochanego przyjaciela i częstego partnera, Mickeya Rooneya, podczas ceremonii w 1940 r.)
W Oscarach film „Oz” był nominowany w pięciu kategoriach: najlepszy film, reżyseria artystyczna, połączona kategoria efektów specjalnych (obejmujących efekty wizualne i dźwiękowe), oryginalna piosenka i ścieżka dźwiękowa. Udało mu się jednak zdobyć tylko dwie nagrody. Wyróżnienie przypadło kompozytorowi Haroldowi Arlenowi i autorowi tekstów E.Y. Harburgowi za niezapomnianą piosenkę „Over the Rainbow”, a także Herbertowi Stothartowi za muzykę.
Rok po prostu się zbiegł i Oz natrafił na moloch, jakim było 10 Oscarów dla filmu Przeminęło z wiatrem, w tym dla najlepszego filmu i najlepszego reżysera dla reżysera < em>większość Czarnoksiężnika z krainy Oz, Victora Fleminga.
Ostatecznie Akademia dostosowała ograniczenie wiekowe, dzięki czemu Tatum O’Neal w 1974 roku w wieku 10 lat zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w „Papierowym księżycu”, stając się tym samym najmłodszą uczestniczką konkursu Zdobywca Oscara w historii.
Włącz album Pink Floyd „Dark Side of the Moon” z 1973 r. w momencie, gdy Leo the Lion z MGM ryczy po raz trzeci przed rozpoczęciem „Czarnoksiężnika z krainy Oz” i voila, doświadczasz „The Dark Side of the Rainbow”.
Dorota uciekająca do domu, podczas gdy Roger Waters śpiewa „Nikt cię nie ostrzegał, kiedy uciekać”, symbolizuje tę sytuację. Wirujące tornado odpowiada „Wielkiemu występowi na niebie”. Gdy Dorothy przykłada ucho do smutnie pustej klatki piersiowej Blaszanego Człowieka, słychać rytmiczne bicie serca.
Nie wiemy, w jaki sposób muzyka i teksty są zsynchronizowane z akcją w filmie, po prostu tak jest.
Jako entuzjastka stylu życia przeżyłam w 2023 roku niezwykłe przeżycie. Zanurzyłam się w wyjątkowej sesji, podczas której doświadczyłam na ekranie „Czarnoksiężnika z krainy Oz” w rytm muzyki „The Dark Side of the Moon” Pink Floyd oraz znalazłem się w stanie podniesionym przez marihuanę. To trio było tematem mojej rozmowy w „The Joe Rogan Experience”. Jeśli nie było to zamierzone, był to zdumiewający zbieg okoliczności, ponieważ sposób, w jaki te elementy zharmonizowały się, był po prostu niezwykły. To było naprawdę niesamowite, jak płynnie ze sobą współgrały.
Charles Savage jako pierwszy zwrócił uwagę na to powiązanie w artykule z 1995 roku dla „Fort Wayne Journal Gazette”. W swoim tekście wspomniał, że na pomysł wpadł przeglądając internetowe forum dyskusyjne Pink Floyd, które przypomina Reddit. Następnie wypożyczył taśmę VHS z filmem i opisał to przeżycie jako naprawdę niesamowite.
Zapuszczając się w bardziej niezwykłe odcienie spektrum, pozwólcie, że wyjaśnię powszechne błędne przekonanie: żaden z członków obsady nie zakończył życia podczas kręcenia Czarnoksiężnika z krainy Oz.
Jednak w miejskim folklorze panuje powszechne przekonanie, że aktor Munchkina odebrał sobie życie podczas kręcenia zdjęć, a w nagraniu ukryta jest fotografia z tego wydarzenia. Uważa się, że jeśli wiesz, gdzie szukać, możesz to zauważyć.
Dla wielu, nawet tych takich jak my, często jest to zauważalne i zastanawiające, że podczas sceny, w której Dorota, Blaszany Człowiek i Strach na Wróble skaczą wzdłuż Yellow Brick Road, MGM twierdziło, że był to żuraw (ptak), którego użyli wraz z innymi zwierzętami z filmu Zoo w Los Angeles. Według doniesień te stworzenia zostały sprowadzone, aby ożywić las. Warto zauważyć, że w filmie występuje wiele malowanych teł.
Dodatkowo inne źródła potwierdzające fałszywość tej opowieści wskazują, że aktorzy wcielający się w Munchkinsa jeszcze nie dotarli na plan po scenie, w której Blaszany Człowiekek łączy się z Dorothy i Strachem na Wróble podczas ich przygody, która została już sfilmowana.
Mówiono – a aktorzy filmu uwiarygodnili tę historię – że aktorzy grający mieszkańców Munchkinlandu często zachowywali się niesfornie w czasie wolnym.
W wywiadzie udzielonym Jackowi Paarowi w 1967 roku Garland stwierdził, że są jak osoby, które wypiły za dużo. Każdego wieczoru upijali się, a policja od czasu do czasu łapała ich za pomocą dużych sieci przypominających motyle.
Jerry Maren, znany z roli członka gildii Lollipop w zielonej kratce i który zmarł w 2018 roku jako ostatni żyjący Munchkin z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, zakwestionował kreację jego i innych aktorów.
W swoich wspomnieniach z 2006 roku „Short and Sweet: The Life and Times of the Lollipop Munchkin”, napisanym ze Stephenem Coxem, Maren stwierdziła, że tego konkretnego dnia Judy dzieliła się swoją historią w sposób, na który wpływały jej leki i alkohol. Pozostawiła po sobie niefortunne dziedzictwo kłamstw na nasz temat.
W filmie wśród około 120 małych bohaterów znalazła się para niemieckich dzieci, które lubowały pić piwo. Pili piwo przez cały dzień, od rana do wieczora, od czasu do czasu popadając w drobne zadrapania. Pragnęli nawiązać kontakt z dziewczynami, ale było ich niewielu.
Margaret Pellegrini, która wcieliła się w postać mieszkańca wioski Munchkin, z radością wspominała chwile związane z tym doświadczeniem. „Mój ojciec pracował w hotelu i zarabiał około 5 dolarów tygodniowo. Dla kontrastu, ja zarabiałam 50 dolarów tygodniowo” – wspomina. „Nakręcenie scen z Munchkinlandu zajęło mi 8 tygodni, po czym spędziłem dodatkowy miesiąc w Hollywood, zwiedzając miasto”.
Kiedy patrzyłem, jak Dorothy ożywa na ekranie, nie mogłem powstrzymać się od uczucia zachwytu, wiedząc, że staje się jedną z najjaśniejszych gwiazd Hollywood. Nie wiedziałem jednak, że za blichtrem i przepychem Judy Garland – dziewczyna, która od dzieciństwa oczarowywała publiczność pieśnią i tańcem – w milczeniu zmagała się z życiem, które stale wirowało w stronę bólu serca.
W 1935 roku MGM, jej wczesne studio, namawiało Marilyn Monroe do zrzucenia zbędnych kilogramów. Dostarczyli jej środki pobudzające, takie jak amfetamina, które pomagały jej nie zasnąć i ograniczały głód, a także środki uspokajające ułatwiające zasypianie.
W rozmowie z Vincentem Minnellim podczas kręcenia filmu „Meet Me in St. Louis” w 1944 roku Judy Garland zwierzyła się, że czuje presję, aby przed kamerą zawsze występować z jak najlepszej strony. Dodała, że oczekiwał od niej tego samego, jednak bywały momenty, kiedy nie czuła się najlepiej. Przyznała, że niektóre dni były dla niej trudne i że polegała na lekach, które pomagały jej przetrwać. Informacje te opierają się na biografii Geralda Clarke’a z 2000 roku „Get Happy: The Life of Judy Garland”.
W swoich wspomnieniach opublikowanych pośmiertnie w 2017 r., zatytułowanych „Judy i ja: moje życie z Judy Garland”, trzeci mąż Judy Garland, Sid Luft, podzielił się tym, że Judy wyznała, że po zażywaniu benzedryny poczuła się wyższa o kilka centymetrów. Dodatkowe „bennie” dodało jej odwagi, by chodzić tak, jakby miała 3 metry wzrostu.
Garland zmarła w 1969 roku w wyniku przypadkowego przedawkowania barbituranów. Miała 47 lat.
- EUR PLN PROGNOZA
- USD PLN PROGNOZA
- PEPE PROGNOZA. PEPE kryptowaluta
- BONK PROGNOZA. BONK kryptowaluta
- NEAR PROGNOZA. NEAR kryptowaluta
- RENDER PROGNOZA. RENDER kryptowaluta
- NEIRO PROGNOZA. NEIRO kryptowaluta
- Hugh Grant ujawnia, że zgodził się zagrać w Bridget Jones: Mad About The Boy dopiero po przepisaniu swojej roli
- Nagrody BRIT powracają! Największy wieczór w brytyjskiej muzyce powróci do sobotniego wieczoru w godzinach największej oglądalności, ponieważ zapowiada się, że „przejdzie do podręczników historii”
- MAX PROGNOZA. MAX kryptowaluta
2024-08-25 10:20